1.
alkışsız, bis’siz,
atonal bir konçerto çalıyor hayatınız..
sonra sessizlik oluyor
susuyor aniden yankısız nidaların intihar bandosu
bütün prelütler kendini vuruyor!
son nota
akortsuz bir obuada boğuluyor!
2.
sonra sessizlik büyüyor
taşlara yapışıyor bir umutla kulağınız.. toprağa.. duvarlara.. Devamı »
kulağınız denizkabuğu oluyor
hayatı kendince algılamak
rüzgârı ateşlere bağlayıp saklamak
ve kaderi bir ölüm gibi algılamak
her kuşun kendi gagasının ucundaki parıltıyı bağlamak
hiç sorma bana
şehirler nerede bitiyor
kefensiz ölüler nerede yatıyor
şarkılar ne zaman susacak
yıldızlar ne zaman ağacak
kurbağalar ne zaman bağıracak
kırmızı dağlar yeşil topraklar
ve güneş tarlalarından sürekli sahile doğru koşan çocuklar
ne zaman uyanacak
ben de bilmiyorum
benim tek işim
kıyıya vurmuş eşyalar arasından kendime uygun olanları toplamak
