denizi yormaktan geliyorlardı
vahşiydiler insandılar korsandılar
ben kendini derinlere yaslayan kaktüs
silahsız karşıladım onları
suyumu sundum etimi gölgemi
iyi kalpli yalnızlığımı
yediler içtiler dinlendiler
her şey soğudu kalkıp gitmediler
talancı gönderdiler vahadan vahaya
yetmedikçe yine bana döndüler
başka korsanlara kalmasın diye
kökümü ararken ömür tükettiler
onlar besledikçe şiddet hünerlerini
ben acımı derinlere açtım çiçek yerine
ağlarken yaşama sözü verdim kuma
dip sulara sakladım yıldız sessizliğimi