yürüyorum yüzünüzde sürtünen aşkın ardından
siz sonunda benden geriye, az kaldı
ne ölümler geçtim ne cinnetler
vazgeçmiş yıldızlar doldurdum ceplerime
boşaldı gökyüzü, kırık yalanlar geçti yerine
yürüyorum kirlenen söz silicisinin ardından
siz sonunda silgi çantası, az kaldı
ne intiharlar geçtim ne […]
birinci gün
aşkı koyuyorum tuzlu suya
ağlarken kum döküyor
ikinci gün
şaşkın bir anne bırakıyorum
sabır öfkeye bilenme öğretiyor
üçüncü gün
anılar istifliyorum sıralı sırasız
yara yarayı kanatıyor
[…]
koş deseler duruyorum
dur komutunda ayaklarım kaçıyor
bana uyumsuz diyenler
konuştukça kendini yineliyor
akşamdan sabaha günaydın besliyorum
başka mülkün yok mu diyorlar
nerede onları yüceltsem
orada boyun eğdiriyorlar […]
bıçak yarası gibi sancıyan
kanamalı iki güzel yalan
içimi kuşatmış, çıkaramıyorum
ihanet denemelerinde zirve ustalık
sadakat gevezeliklerinde boğuluyorum
aklı suçladıkça, yüreğe kaçtıkça
anlamdan uzaklaşan söz, şarkıma yaklaşıyor
söylerken gözlerim seri katil
susunca melek oluyorum […]
eşiklerden dön rüzgâr
ormanında dulda bul
avcını kaçırma av
kendini unuttur şafak
gelmemek için diren
defneyi geceye giydir
yolu bekleme yolcu
duraklardan geç git varış
düşünce günlerini yık […]
– sakar’lığı saygın bir kum çocuğa –
kimbilir ne zordur kum yalnızlığıyla doğmak
koca çölün ortasında sessiz bir çığlık olmak
kimsesiz kaktüslerin türkülerine bulanmadan
kök salma arzulu nilüferlerden uzak
öykülere girmeden denizdekine dokunmadan
umarım zordur düşlere teyelli kalmak
bir […]
uçurum
tek anıya sayısız ân istiflemiş öğretmen
kendine yettiremiyor zamanı, tırpanlı paylaşım
hiçbir sokak onu tanımıyor
ağlamadıkça inanmıyor bulut
onu anlatmayan bir gök var
yaban ördekleriyle dolu
yıllar yollardan daha yüklü levhadan yana
düz ovadan ters […]
Kendi acısını es geçiyor rüzgâr. Çocuk kollayan
şifa otları faltaşı. Çeşme meydanının sübyan
hayaletleri misket peşinde. Şaşkınlık
oyununu kanıksayan yaşlı ölüler.
Susuluyor hepsi. İnsan sesi biriktiren aşk
şarkıları uzak. Küçük ayakların izini
saklayan patika. Ünleyiş umuyor. Yok.
Kül giysili dağ […]
esamisi okunmaz annemdi kadın
kadındı ve annemdi hepsi bu
adını bilmezdi babam biz ‘hişt anne!’
durgun suya kahır tortulayan nilüfer
çırpınışlarıydı esamisi
alın çizgileri faili çok aşina
yitik zamana devrilmiş alaca yüzü
gözleri yerine oturmamış anlamdı
avucuna ter çeyizleyen […]