By César Vallejo|2020-06-14T06:58:07+03:0024 Kasım 2013|Şiir|
Çeviren: Hasan Ağan Karaduman
………..Sen ölüsün.
Ölmüş olmanın nasıl da tuhaf bir biçimi. Herkes
ölmediğini söyleyebilir. Ama sen gerçekten
ölüsün.
………..Süzülüp gittin sadece o tül perdenin
ardına arştan arza uzanan,
bir görünüp bir kaybolan alacakaranlıklarda
titreşerek senin yaranın tumturaklı
By César Vallejo|2009-10-13T21:12:05+03:0013 Ekim 2009|Şiir|
II
Zaman Zaman.
Öğle vakti neminde tutuklu gecenin.
Dört duvarın yorgun tulumbası
tahliye ediyor
zamanı zamanı zamanı zamanı […]
By César Vallejo|2009-03-27T00:51:30+03:0027 Mart 2009|Çeviri, Şiir|
Bir yer var bu dünyada
kendimle bildiğim, tam da orası,
hiç ulaşamayacağımız.
Bir anlığına ayak
bassak da oraya
hiç olmamışızdır aslında orada.
Bir yerdir, görünür
her darlığında bu hayatın,
yürür de yürür […]
By César Vallejo|2009-01-23T10:44:25+03:0023 Ocak 2009|Şiir|
Yazmak istiyorum ama çıkan sadece köpük,
Çok şey söylemek istiyorum ama saplanıyorum çamura;
nasıl söylenirse söylensin yoktur rakam, bir toplam olmadan,
nasıl yazılırsa yazılsın yoktur piramit, köksüz.
Yazmak istiyorum ama bir puma gibiyim,
defne olmak istiyorum ama benim pembeleşen soğan;
nasıl ses verirse versin yoktur öksürük, […]
By César Vallejo|2009-01-09T21:28:47+03:009 Ocak 2009|Çeviri, Şiir|
Ve sonunda girilir artık ölümün hükümranlığına
sahnededir manga, geçmişin parantezi, […]
By César Vallejo|2008-12-17T14:19:36+03:0017 Aralık 2008|Çeviri, Şiir|
By César Vallejo|2008-12-14T13:20:32+03:0014 Aralık 2008|Çeviri, Şiir|
LXXVII
Öyle seslenir ki hatırlatıp
çoğaltırcasına incileri
her fırtınanın
tam da burnundan topladığım.
Hiç kesilmesin bu yağmur.
Yağmadıkça
ben onun üstüne ya da gömülmedikçe
her şeyimle suya
her […]
By César Vallejo|2008-12-05T21:02:31+03:005 Aralık 2008|Şiir|
XLV
Ayırırım kendimi denizden
sular üzerime geldiğinde.
Hep ayrılalım bir yerlerden. Tadını alalım
enfes şarkının
arzunun alt dudağından dökülen.
Ey muhteşem el değmemişlik.
Tuzsuz esiyor meltem.
By César Vallejo|2008-11-12T11:54:46+03:0012 Kasım 2008|Çeviri, Şiir|
LIV
Firari azap girer ve çıkar
aynı kare delikten.
Şüphe. Dengedir sürekli acı çeken
dibine kadar.
Bazen tüm çelişkilere şiddetle çarparım kendimi
ve bir anlığına en kara yüksekliği olurum zirvelerin
Uyumun kaderinde.
Sonra patlak gözler kendini irkiltir ilahice
ve kesik kesik ağlar ruhun sıra dağları,
By César Vallejo|2008-11-11T19:45:03+03:0011 Kasım 2008|Çeviri, Şiir|
Öfke, bir adamı çocuklara bölen öfke,
çocukları benzeş iki kuşa,
ve sonra kuşları ufacık yumurtalara:
fakir adamın öfkesinde
rafine bir yağ iki cins sirkeye karşı.
Öfke, ağacı yapraklara bölen öfke,
ve yaprakları benzeşmez iki tomurcuğa,
ve tomurcukları da alabildiğine küçük saban izlerine:
fakir adamın öfkesinde
