Çeviren: Hasan Ağan Karaduman
………..Sen ölüsün.
Ölmüş olmanın nasıl da tuhaf bir biçimi. Herkes
ölmediğini söyleyebilir. Ama sen gerçekten
ölüsün.
………..Süzülüp gittin sadece o tül perdenin
ardına arştan arza uzanan,
bir görünüp bir kaybolan alacakaranlıklarda
titreşerek senin yaranın tumturaklı
II
Zaman Zaman.
Öğle vakti neminde tutuklu gecenin.
Dört duvarın yorgun tulumbası
tahliye ediyor
zamanı zamanı zamanı zamanı […]
Bir yer var bu dünyada
kendimle bildiğim, tam da orası,
hiç ulaşamayacağımız.
Bir anlığına ayak
bassak da oraya
hiç olmamışızdır aslında orada.
Bir yerdir, görünür
her darlığında bu hayatın,
yürür de yürür […]
Yazmak istiyorum ama çıkan sadece köpük,
Çok şey söylemek istiyorum ama saplanıyorum çamura;
nasıl söylenirse söylensin yoktur rakam, bir toplam olmadan,
nasıl yazılırsa yazılsın yoktur piramit, köksüz.
Yazmak istiyorum ama bir puma gibiyim,
defne olmak istiyorum ama benim pembeleşen soğan;
nasıl ses verirse versin yoktur öksürük, […]
Ve sonunda girilir artık ölümün hükümranlığına
sahnededir manga, geçmişin parantezi, […]
XXXVI
Geçmeye çalışıyoruz iğne deliğinden
zafer arzusuyla yüz yüze.
Çemberin dörtte biri amonyaklaşıyor neredeyse.
Dişi erilliğe geçmekte, kökünden
olası göğüslerin ve tam
kökünden ne çiçeklenmezse!
[…]
LXXVII
Öyle seslenir ki hatırlatıp
çoğaltırcasına incileri
her fırtınanın
tam da burnundan topladığım.
Hiç kesilmesin bu yağmur.
Yağmadıkça
ben onun üstüne ya da gömülmedikçe
her şeyimle […]
XLV
Ayırırım kendimi denizden
sular üzerime geldiğinde.
Hep ayrılalım bir yerlerden. Tadını alalım
enfes şarkının
arzunun alt dudağından dökülen.
Ey muhteşem el değmemişlik.
Tuzsuz esiyor meltem.
LIV
Firari azap girer ve çıkar
aynı kare delikten.
Şüphe. Dengedir sürekli acı çeken
dibine kadar.
Bazen tüm çelişkilere şiddetle çarparım kendimi
ve bir anlığına en kara yüksekliği olurum zirvelerin
Uyumun kaderinde.
Sonra patlak gözler kendini irkiltir ilahice
ve kesik kesik ağlar ruhun sıra dağları,
Öfke, bir adamı çocuklara bölen öfke,
çocukları benzeş iki kuşa,
ve sonra kuşları ufacık yumurtalara:
fakir adamın öfkesinde
rafine bir yağ iki cins sirkeye karşı.
Öfke, ağacı yapraklara bölen öfke,
ve yaprakları benzeşmez iki tomurcuğa,
ve tomurcukları da alabildiğine küçük saban izlerine:
fakir adamın öfkesinde