Köksüz ağacı kutluyorum
kuru dal dilinde karşılıksız
açıyor haritasını yeryüzüne yaprak sarı
bu kadar yaygın olmak istemezsin
Saymaya başlıyorum her şeyi
hep bir eksik
ve sabahın gökyüzü kuşlar
hep bir yuvayı içime taşıyan kuşlar
bu kadar dalgın olmak […]
ağaçlar vardı uyuduğum yerde
ve çağ düşkünü o anlam
şimdi kendiyle dağılan
sabahın yaprak sisi
adım ve yine adım
eylemsiz rüya çekimi
bir kare: en yok perde […]
uyanıyorum gözlerine
hatırladım da çevirdim
herşeyin bir yanını sözlerine
aşktır sessizlik
arasız düşen
en işlek caddene
tek tek indim arabalarından
kaybolmaklı nefesimle
bulmaklığa tekrarsız seferini
sayıyordum birer birer
kesik bir iple doğrulan
en kör eğrilerini çanların
içim:
duvarlarına zangoçlar çizdiğim
merdivenlerinde izmaritler büyüttüğüm
bir altgeçit