By Özgür Temiz|2009-10-27T01:02:39+03:0027 Ekim 2009|Şiir|
kurumuş bir göl gibisin yanılmış gönlüm
tanınmaz dinlenmez sanrılarla gelir sesin
ve bu kırık bir ok gibi dururken ortasında
çığlıklar, öfke dolar dilime
dilime dilimde türkülerden bir pas
ben ki dilimle getirirdim.. ne diye bu sevdayı. boş. […]
By Özgür Temiz|2009-06-06T03:18:24+03:006 Haziran 2009|Şiir|
durduğum yerden bakınca hayat
başkalarının, bize yaşamak kalır; kıyısında,
kıyısında gerçeğin ve umut saflığında ölgün
beceriksizlik bekler bağrında bir taş
gibi çökerek kendi içine..
tut! bu sarmaşığın iki ucu boşlukta. ne diye ben uçmayı ..
By Özgür Temiz|2009-04-25T19:44:43+03:0025 Nisan 2009|Şiir|
kuruyorum
kurdum!
ağırlığım ki binince üstüne
bir heykel gibi batıyorum
içtiğim suya kokladığım göğe
ben insan suyunu kuzulardan almışım. ne diye ben ..
bir yokluğa gülümsenmiş, yoksulluk üzre
ayağının kınasıyla
dur durak yok kırgınlığın nimeti
kendini boğazlamakta
bıçaklığıyım ben bu buzağının
sallanır durur, […]
By Özgür Temiz|2009-01-26T20:06:15+03:0026 Ocak 2009|Şiir|
dilimin ucunda
dikenli bir sarmaşık büyüdü
ben ki dilimle getirirdim,
ağır ıslak geceleri,
iki nokta yan yana
hantalsın uyukum! rüya bitti, ne diye sen ..
By Özgür Temiz|2008-12-11T21:32:20+03:0011 Aralık 2008|Düzyazı, Şiir|
gitmelerinin, kalmalarının ve uzak; yasak bakışlardan geçişmiş bu kırgınlık ve yazık bacalı gemiler; darmadağın bir kapı arkasıydı, bacaklarımızın arasında, bakışlarımız; betonda taze ölü, gün kesmiş dudaklarımızda kan kurusu bir sevda: göçmen bir kuştur göğsümde yumurtasından güvercin çıkar; ahmak geçmişim ne büyüksün gölgen, gelecek her günün üstünde, kurudu bu, […]
