Şiir

Aya doğru yürürsen uçarsın demişti babam. Bugün kulağa masal gibi gelse de, elimden tutup yolu da göstermişti. Ay ışığının somutlaştığı o yolda yürürken bıyıkları sarkmıştı sanki, bir keşiş gibi dünyadan elini eteğini çekmişti.

Kaf dağı bir rüyanın dilinden nasıl anlatılır…

-I-

yağmurda koyulaşan suskunluğumuz
aşk kadar yalnız
sevişmeler ayrılıklar kavuşmalar
gün gelir kendilerini unutturur da
bizi düşlere suskulara yenilgilere ötelerler

öte rezildir yalancıdır
kendini hemen belgeler

yağmur sonrası açılan dilimiz
yaşam kadar kusurlu
öyküler şiirler günlükler
gün gelir kendilerini anımsatır da
bizi coşkulara umutlara yengilere çekerler

yakın muhteşemdir
kendini hemen reddeder […]

sedef gülüşlü bir çocuk beyaz
sorular taşıyacak mı şafakla gelen
gece giden umutlara alışacak mı düşüp
kalkmaya avcılar kervanında

en eski gerçek hangi bahçe
oyununa katılacak çileli
fasıllardan o çok yaşlı
hanende ile uzaklardan getirilen […]

gül solgundu, od tiradı okudum
kırmızılı gösterdi bahçesini
geçip gittim kendi tiritliğime
geri istemeden eski kisvesini

yollarda ürperiş ağaçtan ağaca
yanık cengele mihrak acılar
baktım ki yüzler yüzüme ortak
karanlıkta kopyalanmış aynalar […]

Kapıda asılı kalan ellerimi izledim
Ellerimle dokundum asılı kalmış ellerime
Bu bir süstü ıssız ormanı düşleyen
Cüppe giymiş adamlar seslendi kapı eşiğindekine
Şikâyet etmek nafile, bu bir sır keskin bedendeki
Ensedeki rüzgâr gibi kovalar,
Bu elde geleceğe giden çizgiler yoktur
Daha iyi gösterir karanlık mabedindeki gölgeleri
Mezardan gelen nefes seslerini iyi bilirim
Bir zamanlar tanıdıklarım vardı oralarda yaşayan
Gittim adım […]

söz insana dokunamadıkça
harca yazıyla biçilir marifet
düşü örselerken gerçek
uzun olanca itilir kısa sözcük

yara bere içinde kalır ‘a’
kanrevan ‘ah’
palazlanır ‘kara’
zirveyi zorlar ‘kapkara’ […]

gözlerine mahkum güzellik
duygu cümbüşünde silahlar sıkan
anlam şakisi

seni sevmek
düşen bir yaprağın
ağacına dönebilmesi […]

yıldızlar göğün çayırlarında oynayan çocuk
gözleri: masumiyetin imleri: abecesi sonsuz
erimli vaktin bilgisiydi: simya tinin düşmanı
kimya doğayı zehre bulayan
bedeni aklı düşü
düşünceyi pelteleyen denizanası amip çıyandı
mercan cümbüşü kalblerin renkâhenk atlası
yıldızlar göz kırpıyor serinliğin dalgın göğünde. […]

şeyler basittir: bitkiler, hayvanlar, insanlar
şeyleşince, aklın zeminine düşünce anlak
suyu emince ağaç, ormanın göğe bakan kalbi
unutur mu sanıyorsun, sanırsın eşik yapılan
kütüğün sesini, çığlığa dönüşünce soluğu
rengini anımsar: renklerini ışığın kapısında
ölümün imlâsına yüz sürünce, […]

duydum seni doğa: hangi renk ışıktan doğdun,
ışıltıdan mı yoksa emzirildiğin rüya: gece
diyorlar sana, kaç yıldızsın kaç ay kaç sessizlik
ilmî: böcekler mi taşıdı seni sonsuzdan; peki,
hangi zamanın savurduğu rüzgârsın? savrulan
ben miyim çeşit çeşit ağaçlardan olma yapraklar?
yoksa, hangi hakikatler geçti içinden gelene kadar
buraya: devşirdiğin çağ; […]