Şiir

gül solgundu, od tiradı okudum
kırmızılı gösterdi bahçesini
geçip gittim kendi tiritliğime
geri istemeden eski kisvesini

yollarda ürperiş ağaçtan ağaca
yanık cengele mihrak acılar
baktım ki yüzler yüzüme ortak
karanlıkta kopyalanmış aynalar […]

Kapıda asılı kalan ellerimi izledim
Ellerimle dokundum asılı kalmış ellerime
Bu bir süstü ıssız ormanı düşleyen
Cüppe giymiş adamlar seslendi kapı eşiğindekine
Şikâyet etmek nafile, bu bir sır keskin bedendeki
Ensedeki rüzgâr gibi kovalar,
Bu elde geleceğe giden çizgiler yoktur
Daha iyi gösterir karanlık mabedindeki gölgeleri
Mezardan gelen nefes seslerini iyi bilirim
Bir zamanlar tanıdıklarım vardı oralarda yaşayan
Gittim adım […]

bugün anladım kendimi
istesem de erişemeyeceğim
annem söyledi bu gerçeği

bilmeseydim
olmasaydım
doğmasaydım

sesim dindi
taleplerim tükendi
varsa ölüm o bile kurtaramaz beni
nereye koyayım kendimi

kimsenin haberi olmasın
duyulmasın
eminim artık yok bir anlamım

kabullendim
bu yalnızlığa
düştükçe düşeceğim

söz insana dokunamadıkça
harca yazıyla biçilir marifet
düşü örselerken gerçek
uzun olanca itilir kısa sözcük

yara bere içinde kalır ‘a’
kanrevan ‘ah’
palazlanır ‘kara’
zirveyi zorlar ‘kapkara’ […]

gözlerine mahkum güzellik
duygu cümbüşünde silahlar sıkan
anlam şakisi

seni sevmek
düşen bir yaprağın
ağacına dönebilmesi […]

yıldızlar göğün çayırlarında oynayan çocuk
gözleri: masumiyetin imleri: abecesi sonsuz
erimli vaktin bilgisiydi: simya tinin düşmanı
kimya doğayı zehre bulayan
bedeni aklı düşü
düşünceyi pelteleyen denizanası amip çıyandı
mercan cümbüşü kalblerin renkâhenk atlası
yıldızlar göz kırpıyor serinliğin dalgın göğünde. […]

şeyler basittir: bitkiler, hayvanlar, insanlar
şeyleşince, aklın zeminine düşünce anlak
suyu emince ağaç, ormanın göğe bakan kalbi
unutur mu sanıyorsun, sanırsın eşik yapılan
kütüğün sesini, çığlığa dönüşünce soluğu
rengini anımsar: renklerini ışığın kapısında
ölümün imlâsına yüz sürünce, […]

duydum seni doğa: hangi renk ışıktan doğdun,
ışıltıdan mı yoksa emzirildiğin rüya: gece
diyorlar sana, kaç yıldızsın kaç ay kaç sessizlik
ilmî: böcekler mi taşıdı seni sonsuzdan; peki,
hangi zamanın savurduğu rüzgârsın? savrulan
ben miyim çeşit çeşit ağaçlardan olma yapraklar?
yoksa, hangi hakikatler geçti içinden gelene kadar
buraya: devşirdiğin çağ; […]

ardından söylenemediğimiz bir veda taşınıyor eğrilmiş kuşların boynunda
daha bugün düşlerden kovulmuş kadar yorgun ve üzgün dönüyor değirmenler
attığınız köprülerden dik ve seyrek akışıma bakıyorum zerrece iç geçirmeden aşağı