yıldızlar göğün çayırlarında oynayan çocuk
gözleri: masumiyetin imleri: abecesi sonsuz
erimli vaktin bilgisiydi: simya tinin düşmanı
kimya doğayı zehre bulayan
bedeni aklı düşü
düşünceyi pelteleyen denizanası amip çıyandı
mercan cümbüşü kalblerin renkâhenk atlası
yıldızlar göz kırpıyor serinliğin dalgın göğünde. […]
şeyler basittir: bitkiler, hayvanlar, insanlar
şeyleşince, aklın zeminine düşünce anlak
suyu emince ağaç, ormanın göğe bakan kalbi
unutur mu sanıyorsun, sanırsın eşik yapılan
kütüğün sesini, çığlığa dönüşünce soluğu
rengini anımsar: renklerini ışığın kapısında
ölümün imlâsına yüz sürünce, […]
duydum seni doğa: hangi renk ışıktan doğdun,
ışıltıdan mı yoksa emzirildiğin rüya: gece
diyorlar sana, kaç yıldızsın kaç ay kaç sessizlik
ilmî: böcekler mi taşıdı seni sonsuzdan; peki,
hangi zamanın savurduğu rüzgârsın? savrulan
ben miyim çeşit çeşit ağaçlardan olma yapraklar?
yoksa, hangi hakikatler geçti içinden gelene kadar
buraya: devşirdiğin çağ; […]
ardından söylenemediğimiz bir veda taşınıyor eğrilmiş kuşların boynunda
daha bugün düşlerden kovulmuş kadar yorgun ve üzgün dönüyor değirmenler
attığınız köprülerden dik ve seyrek akışıma bakıyorum zerrece iç geçirmeden aşağı
bırakmadığın için değil bırakamadığın için
başının altına bir taş koy
ver iğnelenen yüzünü
yüzünden okuyana
gözlerini aç
üzerine bir kabuk bir deniz koy
zaman içine çekilip etraf tozuşurken
yeni bir dilsizlik kurulur
bırak
ne ellerinle topladığın yıldızlar çiçek
ne uzayıp uzayıp bir basamak eksik kaldığın
ne iç denizlerden dış çöllere çıkan iğri yol
taşlar içinden
insan taşların içinden sarılır
bırak
uçtuğun uçmak değil
tuzun acısı
gözlerinde iğrilenen
Her çözümsüzlüğün çözeni
bir çelik kırlangıç damarlarımda.
Tutulduğum ölüm.
İçimdeki güneş.
Ben ben değilim.
Kendini terk etmenin yuvası bir ıssızlık,
kıyısında dolaştığım uçurumların düşeniyim.
Ölülerimin gözleri gözlerim.
İmkânsızlığın sızısını,
kendi ölüsü bir yarayı bekleyen bekçiyim.
Kimseden
kimsenin değilim.
Sadece kimsesiz bir gecenin güneşiyim.