Toplaşmış yargı cinleri, seke seke yaşamaya doğru kaçan bir gölgeyi gözetliyorlar.
Biliniyor; kapatsan da sürer defter, hep gitsen de bitmeyen durması vardır konulduğun doğrultunun.
Ve bu […]
Uzanmış bir dalın içinden kırılışı olmuşsun
Yeryüzünü tutan ses sana bağışlanmış
Ne zaman bir ara-güneş dağılsa bakışlarında
Çekilir dip algısı sonraki coğrafyalardan
Çok konvoylara rastladın tepelerinde
Hep aynı infazı kapatan günün geçtiği köprü
Toparlanır en uzak bilgiye durmak için […]
kendine yeraltında büyük bir gökaltı kurdu
bütün acılarını oraya gömdü
acısı – salıncağı bayrakları
yalnızlığı- dikili büst ayakları
kaba kadınları, pis kokan erkekleri
-giydiği pelerinleri
kökü kalmış ağaçları gördü
bir zamanlar pembe açan ağaçları
bilmediği yerlerde adının yazdığı taşları
yürüyorum yüzünüzde sürtünen aşkın ardından
siz sonunda benden geriye, az kaldı
ne ölümler geçtim ne cinnetler
vazgeçmiş yıldızlar doldurdum ceplerime
boşaldı gökyüzü, kırık yalanlar geçti yerine
yürüyorum kirlenen söz silicisinin ardından
siz sonunda silgi çantası, az kaldı
ne intiharlar geçtim ne […]
Sis seni yönlendirmiyor. Dalıp gitmek dağılıp gitmekle kardeş gülüşünde. Bırakmayacaksın sana sinen uygarlıkdışı ağrımı.
Dallardan esmeler bitmiş, gövde yadsıyor kendini. İnsin eski mezarlıkların sarındığı hüzün bu duruluğa, ne beis!… Baktığın yine kendinsin aralarından ve karşında yitiğinim ben hâlâ.
Dinliyorum, gittikçe daha uzaklaşan bir dinlemede yaşıyorum artık:
Anlatılan, asıl anlatanıdır kendisinin; anlatılmak istenen, başlamamış bir yolculukta asılı kalır. Anlatmaya niyetlenen de karışır bu toz kümesine.
Öyle gider insan, belirli bir makine olarak imlerinin toplamına.
Camı açık bırakılmıştır kasten, kapısı dışarıdan içeriye doğru örülü ve hepsi […]
Köksüz ağacı kutluyorum
kuru dal dilinde karşılıksız
açıyor haritasını yeryüzüne yaprak sarı
bu kadar yaygın olmak istemezsin
Saymaya başlıyorum her şeyi
hep bir eksik
ve sabahın gökyüzü kuşlar
hep bir yuvayı içime taşıyan kuşlar
bu kadar dalgın olmak […]