Şiir

bugün anladım kendimi
istesem de erişemeyeceğim

dindi sesim
dışındayım o çemberin

duyulmasın bilinmesin
kalmadı artık bir anlamım

geçip gittim

ardından söylenemediğimiz bir veda taşınıyor eğrilmiş kuşların boynunda
daha bugün düşlerden kovulmuş kadar yorgun ve üzgün dönüyor değirmenler
attığınız köprülerden dik ve seyrek akışıma bakıyorum zerrece iç geçirmeden aşağı

bırakmadığın için değil bırakamadığın için

başının altına bir taş koy
ver iğnelenen yüzünü
yüzünden okuyana

gözlerini aç
üzerine bir kabuk bir deniz koy
zaman içine çekilip etraf tozuşurken
yeni bir dilsizlik kurulur

bırak
ne ellerinle topladığın yıldızlar çiçek
ne uzayıp uzayıp bir basamak eksik kaldığın
ne iç denizlerden dış çöllere çıkan iğri yol

taşlar içinden
insan taşların içinden sarılır

bırak
uçtuğun uçmak değil
tuzun acısı
gözlerinde iğrilenen

Her çözümsüzlüğün çözeni
bir çelik kırlangıç damarlarımda.
Tutulduğum ölüm.
İçimdeki güneş.
Ben ben değilim.
Kendini terk etmenin yuvası bir ıssızlık,
kıyısında dolaştığım uçurumların düşeniyim.

Ölülerimin gözleri gözlerim.

İmkânsızlığın sızısını,
kendi ölüsü bir yarayı bekleyen bekçiyim.
Kimseden
kimsenin değilim.
Sadece kimsesiz bir gecenin güneşiyim.

susmuştum. eğildim. büküldüm. sayamadığım kadar çok kişiyle kıvrıldım bir oyuğun içine.
odadan odaya bir ıssızlığı ördüm. doğuyordu güneş.
soyunamıyorum eskisi gibi bıkkınlıklardan.
önemli miydim? gerekli miydim? bilebilir miydim? […]